Een PvdA congres is meestal een combinatie tussen formele zaken en een drukke marktplaats waar iedereen elkaar kan ontmoeten en vele presentaties of discussies kan bijwonen. Helaas moest het congres worden verschoven door de kabinetsformatie en kwam het accent vrijwel alleen op de formele zaken te liggen. De marktplaats kwam dan ook, mede door de (te) krappe Zwolse locatie, grotendeels te vervallen. Eigenlijk stonden er maar twee belangrijke zaken op de agenda: De kandidatenlijst voor de eerste kamer en het besluit of we wel of niet met het huidige kabinet zouden aanvangen.
Kandidatenlijsten en partijdemocratie
De kandidatenlijsten zijn de laatste jaren meer en meer een bron van onvrede en conflicten. Na de partijreorganisatie begin negentigerjaren is de kandidaatstelling meer centraal geregeld. De kritiek hierop is de afgelopen jaren niet van de lucht: ?de grote steden in het westen domineren de lijst?, ?het noorden /oosten/zuiden wordt vergeten?, ?er wordt geselecteerd op geslacht / etniciteit?, ?niet transparant?, ?gebrekkige verantwoording?, ?achterkamertjes gedoe?, enz, enz. Ook belangengroepen worden meer en meer zichtbaar en oefenen duidelijk achter de schermen hun macht uit. Twee congressen geleden werd het pijnlijk duidelijk toen een poging van het partijbestuur om de kandidaatstelling te democratiseren net, maar helaas succesvol door een paar van die groepen werd getorpedeerd. Een aantal vertegenwoordigers waren er in ieder geval nog eerlijk over door te verklaren dat ze meer brood zagen in het be?nvloeden van de kandidaatstellingscommissie dan in het proces transparanter en democratischer maken.
Was dit nu altijd zo georganiseerd? Nee voor de laatste reorganisatie kwamen de kandidaten gewoon uit alle provinciale gewesten van onze partij en waren lokaal goed bekend. Dit leverde enerzijds een sterke regionale vertegenwoordiging op (lees mensen die wisten wat er lokaal op straat speelde) en anderzijds waren die mensen goed toegankelijk daar ze gewoon in de gewesten en afdelingen rondliepen.
Als er nou ??n tweede kamerlid was die jaar naar jaar voor onrechtvaardig behandelde mensen opkwam ?n ook in Alphen gewoon de straat opging dan was het wel Klaas. Tot veler verbijstering werd Klaas ?als beloning?, door de kandidaatstellingscommissie (van Nieuwenhoven) en het partijbestuur, op een onverkiesbare plaats voor de eerste kamer gezet. Nou en dit werd dus door vele leden van onze partij niet gepikt. Het was eigenlijk de letterlijke druppel die de emmer deed overlopen. Er werd, vooral via internet en TV, een landelijke lobbyactie (Klaas op Drie) voor Klaas opgezet. Het werd al snel duidelijk dat er niet alleen steeds meer steun was, maar dat er ook tegenkrachten aan het werk waren. Dit gaf dan ook de nodige vervelende discussies, zeker toen de verkiezingen voor de lijsttrekker (Bos, van Nieuwenhoven, de Vries) weer boven kwamen.
Met een kleine groep sprekers hebben we onze steun voor Klaas uitgesproken. In de voorbereiding had ik nog met Simon van Driel overlegd (die oorspronkelijk op de derde plaats stond) hoe we dit voor alle partijen het beste konden aanpakken. Voor mij was het n.l. best lastig daar Simon iemand is die door zijn inzet zeker ook een prominente plaats op de lijst verdiende.
In mijn speech voor het congres heb ik aangegeven dat ons als partij de afgelopen weken een spiegel is voorgehouden en in het bijzonder Klaas persoonlijk toegesproken dat we nog ?lang van hem willen genieten?. Daarna ging de besluitvorming gelukkig snel en heeft het congres met een ovationeel applaus Klaas op drie gezet waarbij Klaas het niet helemaal droog hielt.
Samen met vijf andere afdelingen hebben we daarna uiteraard Simon gezamenlijk en met veel persoonlijke steun en felicitaties op vier gezet wat door Simon zeer gewaardeerd werd. Gelukkig is dit uiteindelijk goed afgelopen, maar het formele applaus voor de kandidaatstellingscommissie was opvallend mager. Duidelijk is dat dit een van die organisatorische zaken is die wederom op de komende agenda zullen staan.
In het kabinet en over wat pijn doet
Het besluit om al dan niet in een kabinet mee te doen ligt bij het PvdA-congres. In diverse lokaal georganiseerde bijeenkomsten hadden onze leden zich al kunnen uitspreken over dit voornemen op basis waarvan het partijbestuur (niet verbazend) met een positief advies kwam. We zijn, niet unaniem maar met meerderheid van stemmen, in het kabinet gegaan. Dit is echter niet zonder discussies gegaan.
Ik heb afgesloten met een persoonlijk en emotioneel woord aan Ahmed Aboutaleb: Ahmed ik hoop dat wij samen weer in een land kunnen leven waar jij nooit meer met jouw paspoort hoeft te zwaaien ?