Wachten
Wachtkamers zijn er om te wachten. Wachten kent daar zelfs een optimale gemiddelde tijd, maar dat is hogere wiskunde. Hoe het ook zij, wachten is niet zo leuk en begint en eindigt altijd met emotie. Emotie was er voldoende toen ik wachtend in een wachtkamer een krantenartikel las over een mogelijk overschot aan huizen in het Groene Hart. Nu is onze woningvoorraad een onderwerp waar de meningen de kennis ruim overstijgen. U zult dus begrijpen dat ik bijzonder benieuwd was naar wat de insteek van dit krantenartikel wel niet zou wezen.
Orde
In ons land van ruimte en ordening buitelen rapporten zoals de Provinciale Woonvisie, de plannen voor de Zuidvleugel, veranderende voorkeuren van de diverse bevolkingsgroepen, stedelijke vernieuwing, de landelijke bouwopgave en vele andere plannen vrolijk over elkaar heen. Als je naar de dagelijkse realiteit kijkt vraag je je weleens af hoe deze plannen samenhangen en of ze wel voldoende afgestemd zijn op realiteit en actualiteit.
Nee, dit is beslist géén oproep om weer een über-rapport te verwekken, maar wel een waarschuwing om heel kritisch met al die rapporten om te gaan. Nu is daar gelukkig een geijkt recept voor dat uit de wereld van de strategische planning ontsnapt is: Begin achter in het stuk te lezen, vindt u daar geen – imponerende lijst met referenties en vooral ‘aannames’ dan bent u tijdig gewaarschuwd voor de inhoud.
Huis vinden
Een mede-wachtende mevrouw had daar echt geen recept meer voor nodig. Na vriendelijk op haar vraag ‘komt u ook uit Alphen?’ geknikt te hebben, kwam er spontaan een heel verhaal over Alphen. U kunt gerust zijn; veel goede ervaringen, maar om er te – kunnen – wonen was een heel ander verhaal: ‘Het is zo moeilijk om er een huis te krijgen’, vertelde ze. ‘De kinderen van mijn zus kunnen geen huis krijgen. Ze moeten nog naar school en wat moeten ze nou?’
‘Goh, waarom kunnen ze geen huis krijgen?’ informeerde ik voorzichtig. ‘De wachtlijst is minimaal drie jaar en kinderen kunnen zich niet inschrijven’, was het antwoord. Daar moest ik even over nadenken, maar het bleek dat de kinderen niet meer bij haar zus konden wonen (er was van alles aan de hand) en daarom dringend andere woonruimte nodig hadden. Gelukkig was het duidelijk een bijzonder geval en kon dit via de urgentieregeling opgelost worden. Toch bleef ik mij afvragen waarom je – al jaar en dag- minimaal drie jaar op een huurhuis zou moeten wachten. Het krantenartikel bleef mij echter koppig aankijken, want dat doen krantenartikelen nu eenmaal.
Realiteit
Hier keert echter de wal van de realiteit het schip van het krantenartikel. De vele mooie woorden over een woningoverschot staan in schril contrast met de praktijk. De website van de lokale woningcorporatie Wonencentraal is daar geheel duidelijk over. Zoek je een betaalbare huurwoning en heb je geen urgentie dan moet je er op rekenen drie á vier jaar op de wachtlijst te staan. Ja, en je kan je pas op je 18e inschrijven. Tot je 21e kan je het dus gewoon schudden.
Een overschot aan huizen in het Groene Hart? Eerst zien of de wachtlijsten van drie/vier jaar naar drie/vier maanden kunnen gaan, want dat is geen hogere wiskunde!