Op weinig vergaderingen zal je zo uitbundig worden ontvangen als op het PvdA partijcongres van afgelopen zaterdag 6 oktober. Honderden kameraden van de vakbonden hadden zich, in alle vroegte, gewapend met spandoeken en vaandels verzameld voor de poorten. Ontslaggebak, buttons, rooie veren, flyers en talloze gesprekken zetten er de goede stemming en de strijdlust voor het ontslagrecht gelijk in.
De aanloop naar het congres was minder feestelijk verlopen. De maanden van richtingenstrijd en talloze bittere discussies via de media hadden hun diepe sporen in de partij nagelaten. De laatste week liep de spanning tot grote hoogte op toen er pogingen leken te worden gedaan om zaken van het congres ?weg? te houden. Na veel lobbyen en bemiddeling boog, op de laatste dagen voor het congres, de partijleiding. Daarmee was een zware confrontatie aan het begin van het congres voorkomen. Of dit scenario nou gepland was of niet, de partijdemocratie was in ieder geval de echte winnaar!
Vollebak
Bij het begin van het congres zag je gelijk dat er een grote en vooral zware opkomst was. Weinigen lieten verstek gaan. Nadat iedereen eindelijk een plaatsje had gevonden begon het congres in vliegende vaart. Er moest eerst heel veel uitgelegd worden over de stapels extra voorstellen die in de laatste week tot stand waren gekomen. De hele nieuwe reeks van voorstellen, de sussende woorden van het congrespresidium en vooral de ontwapenende humor haalde de kou gedeeltelijk uit de lucht. Gelijk daarna kwam het gevreesde ordedebat waar bepaald zou gaan worden ?waar? we het over zouden hebben. Gelukkig werd er, onder vele zorgelijke blikken, snel consensus bereikt er werd er recht gedaan aan al het werk dat talloze partijgenoten erin hadden gestoken. De geslepen wapens werden weggeborgen en we konden aan de slag. Dit had heel anders kunnen aflopen.
Uitstellen is afstellen
De eerste echte slag die zich dan ook, in de vergadering, aandiende was of dit congres de geschiedenis zou ingaan als het congres van het uitstel of het congres van de toekomst. Men wou namelijk het volgende congres, waar de organisatorische spijkers met koppen zouden moeten worden geslagen, pas eind volgend jaar laten plaatsvinden. Hele zielige verhalen dat alle discussie, adviezen, procedures, enz, enz, zo lang gingen duren. U snapt dat na alle al gelopen discussies de boel nog een jaar uitstellen nou niet het meest briljante idee van het interim partijbestuur werd gevonden. En op een nieuw partijbestuur dat door het interim partijbestuur wat ongelukkig in de tekst was neergezet als een groepje discussieleiders zaten we nou ook niet echt te wachten. Belachelijk was nog de meest vriendelijke kwalificatie die, over dit sterven in schoonheid, door de lucht vloog.
Aan de slag
Ik zette dan ook mijn derde kaart in om het komende congres niet nodeloos uit te stellen en vooral – nu – aan oplossingen te werken. Tijdens en na mijn speech kreeg ik massieve steun vanuit de zaal en bedolven onder applaus moest ik voor straf de rest van het congres, goed bewaakt door de pers, handen gaan schudden en talloze hele leuke gesprekken voeren. Toen veel sprekers hetzelfde standpunt innamen was het ook voor het interim partijbestuur duidelijk dat het einde van hun voorstel was ingeluid. Het compromis werd dankzij het presidium gelukkig snel gevonden en volgend jaar mei komen wij weer bij elkaar terwijl ons nieuwe partijbestuur zich gesteund weet om dingen te ?doen wat moet en kan?.
Toen konden wij ons gaan wijden aan de inhoud en de actuele politiek, maar dat is een volgend verhaal.